რუსეთის სტრატეგია ოპორტუნისტულია – წინ წამოსწიე შენი პაიკები იქ, სადაც რისკები გამოთვლადია, როგორც ეს იყო საქართველოში, ყირიმსა და დონბასში. ვინ იქნება შემდეგი, თუ დასავლური გადაწყვეტილებები შეფერხდება? – ამის შესახებ აღნიშნულია გამოცემა „თაიმის“ სტატიაში – „პუტინმა არ უნდა მოიგოს, მაგრამ ზელენსკიმ არ უნდა მოიგოს ძალიან ბევრი“.

სტატიის ავტორი ჯოსეფ ჯოფი წერს, რომ უკრაინისთვის შეიარაღების მიწოდების შეზღუდვა პუტინს გაამხნევებს და ჩათვლის, რომ უკრაინის განადგურება უსაფრთხოა, მისი პრიზი კი იქნება მოგება ტკივილის გარეშე.

„მორალის მიღმა გავიხედოთ და პოლიტიკური იმპერატივი განვიხილოთ. სასწორზე არის 77 წლის ევროპული წესრიგი, რომელმაც საბოლოოდ დაასრულა გაუპატიურება და განადგურება. წესი იყო: მეტოქეობა და ბალანსი დიახ, იმპერიული დაპყრობა არა. თუმცა პუტინის რუსეთი არის რევიზიონისტული ძალა, რომელიც არღვევს სასიკეთო სტატუს კვოს. მას სურს აღმოსავლეთ ევროპაში გავლენის გარანტირებული სფერო და ძველი საბჭოთა იმპერიის აღორძინება, როგორც ის მუდმივად იმეორებს. რუსეთის სტრატეგია ოპორტუნისტულია – წინ წამოსწიე შენი პაიკები იქ, სადაც რისკები გამოთვლადია, როგორც ეს იყო საქართველოში, ყირიმსა და დონბასში. ვინ იქნება შემდეგი, თუ დასავლური გადაწყვეტილებები შეფერხდება? დავუშვათ, რომ აშშ და მისი მოკავშირეები ამუხრუჭებენ ზელენსკის იარაღის ნაკადის გამკაცრებით. კრემლი დაასკვნის, რომ უსაფრთხოა უკრაინის განადგურება თვითმფრინავებით, რაკეტებით და არტილერიით. პრიზი იქნება მოგება ტკივილის გარეშე. ეს არის სასიკვდილო დილემა დასავლეთისთვის – პუტინმა არ უნდა მოიგოს, მაგრამ არც ზელენსკიმ არ უნდა მოიგოს ძალიან ბევრი. ახლა, ვიდრე უკრაინა წინ მიიწევს და რუსეთი პათოლოგიურად მოძრაობს, მოლაპარაკებები მალე არ მოიტანს გრძელვადიან დარეგულირებას. მაშ, როგორ გავხსნა დილემა? პუტინის უკან დასახევად გაწეული დახმარებით, დასავლეთი უკრაინას ცალმხრივად არ ეხმარება. რთულ სიტუაციაში მყოფი ერი ასევე იბრძვის ძვირფასი ევროპული სისტემისთვის, რომელიც არ არის დაცული რუსული ექსპანსიონიზმისგან. საქმე არ არის პუტინის ტახტიდან ჩამოგდება, რაც მხოლოდ საკუთარ ხალხს შეუძლია. ამან უნდა გააღვიძოს იგი და გრძელვადიან პერსპექტივაში შეაფერხოს ავანტიურიზმი. ყირიმი სავარაუდოდ დაკარგულია. მაგრამ მისი სხვა დაპყრობების დათმობა ამ მესამე მოქმედებაში მას გაამხნევებს. გლობალურ დონეზე სხვა ამბიციური რევიზიონისტები, როგორიცაა ჩინეთი და ირანი, ვითარებას აკვირდებიან“,- წერია სტატიაში.