ადვოკატი გელა მამუკაშვილი სოციალურ ქსელში შემდეგი სახის პოსტს აქვეყნებს: 

“სანამ უშუალოდ სათქმელს ვიტყოდე, ყოველგვარი ზედმეტი კითხვის გაფანტვის მიზნით იმთავითვე "თავს დავიზღვევ" - ე.წ. მევახშე-გამპროცენტებლებს სათოფეზე არ ვიკარებ. არანაირი ჰონორარის ფასად გამოსახლებების საქმეს ხელს არ ვკიდებ. ასე რომ, ამ მხრივ "კრისტალი" ვარ.                          

ჰოდა, მეთქმის და ვიტყვი კიდეც...                         

მოკლედ შევეხოთ ორ ფიზიკურ პირს შორის დადებულ შეთანხმებას, სადაც ერთი მხარე გარკვეული სარგებლის სანაცვლოდ ფულს გადასცემს მსესხებელს, ეს უკანასკნელი კი, როგორც წესი, საკუთარ საცხოვრებელ  ბინას იპოთეკით ტვირთავს.                                           

სახელმწიფო ვერ და არ აკრძალავს მხარეთა შორის ამ სახის გარიგების დადებას(კომუნისტების დროს აკრძალული იყო), რადგან აღნიშნული თავისუფალი საბაზრო ეკონომიკის ნაწილია. მოკლედ რომ ვთქვათ, სახელმწიფო ორ სუბიექტს ვერ აუკრძალავს თავისუფალი ნების გამოხატვას - ფულის სესხებას და გასესხებას.                                                                      

დარწმუნებული ვარ, თითქმის ყველას გაგიჩნდათ სრულიად ბუნებრივი მოთხოვნა - სახელმწიფომ რეგულაციები უნდა დააწესოს!                                                                            

დააწესა ბატონო! ბოლო წლების განმავლობაში:                                                                          

1. სახელმწიფომ დაადგინა სესხით სარგებლობის პროცენტის ზედა ზღვარი, რომელიც ცვალებადია და რომელსაც პერიოდულად ადგენს ეროვნული ბანკი;
2. ფიზიკურ პირებს - ფულის გამსესხებლებს იპოთეკური სესხების გაცემაზე დაუწესა ყოველწლიური ლიმიტი;

3 პრაქტიკაში დანერგა პირგასამტეხლოს მინიმალური ოდენობა;                                            

4. ფულის გამსესხებლები დაავალდებულა, საგადასახადო ორგანიებში გატარდნენ მეწარმეებად. მეწარმედ რეგისტრციაზე უარის თქმა უკანონო მეწარმეობად კვალიფიცირდება და სათანადოდ ისჯება. სახელმწიფოს სხვა რა უნდა მოემოქმედა?! იმედია, ვინც არ მეთანხმება, დასმულ კითხვას კვალიფიციურად უპასუხებს.

საპირისპიროდ რა მოიფიქრეს მევახშეებად წოდებულმა გამპროცენტებლებმა?! რა ბატონო და ფულის მსესხებლებთან აფორმებენ უძრავი ქონების(ბინის, საცხოვრებელი ფართის) ნასყიდობის ხელშეკრულებას(გამოსყიდვის უფლებით), გამოსყიდვის თანხად უთითებენ მხარეებს შორის შეთანხმებულ მსესხებლის მიერ გარკვეულ ვადაში გადასახდელ თანხას(რომელიც უმრავლეს შემთხვევებში ეროვნული ბანკის მიერ დადგენილ სესხით სარგებლობის პროცენტზე გაცილებით მეტია). შედეგად, ხელშემკვრელი მხარეების მიერ დადგენილ ვადაში გადაუხდელობის შემთხვევაში უძრავი ქონების მესაკუთრე ხდება ფულის გამსესხებელი.                                                                  

მაგალითად, პირს სურს 7 000 აშშ დოლარის სესხება. სანამ ფიზიკურ პირს - გამსესხებელს ე.წ. მაკლერების საშუალებით მიაკითხავდა, მან მიმართა ბანკს. ბანკი საზღვრავს პირის შემოსავალს, გადახდისუნარიანობას და როგორც წესი, უარს ეუბნება - ბოლო წლებში ბანკები საცხოვრებელი ბინების იპოთეკით დატვირთვას ერიდებიან.                                   

მაკლერის საშუალებით მონახული კერძო პირი მტაცებელია, მას ბინის "დათრევა" სწყურია.                                                                                    დავუშვათ, ბინა ღირს 50 000 აშშ დოლარი, 7 000 აშშ დოლარის მსესხებელთან აფორმებენ ხელშეკრულებას - ვითომდაც გამოსყიდვის უფლებით გადასცეს 10 000 აშშ დოლარი(7 000 არსად ჩანს); გამოსყიდვის ვადად, როგორც წესი, საზღვრავენ 6 თვეს, ამ 7 000 აშშ დოლარიდან მაკლერს თავისი საშუამავლო მაშინვე მიაქვს. ასევე წესად აქვთ, რომ მევახშეები პროცენტს წინასწარ ახდევინებენ(იტოვებენ) და რეალურად მსესხებელი იღებს დაახლოებით 5 000 აშშ დოლარს. როგორც წესი, 6 თვეში 10 000 დოლარს მსესხებელი ვერ იხდის და ბინა გადადის გამსესხებლის საკუთრებაში. შედეგად, 50 000 - იანი ბინა მსესხებელმა გაყიდა 5 000 დოლარად(ქაღალდზე 10 000 დოლარად)...ამ დროს არანაირი ადვოკატი, არანაირი კონსულტაცია, რჩევის მიღების მიზნით  ტელეფონზეც კი არცერთი მსესხებელი არ რეკავს - ამ მიმართულებით მაკლერები მარჯვედ მუშაობენ.                                                                                                                                

გამოსავალი არის?! კი, არის - შესაბამისი სარჩელი და შუამდგომლობის წარდგენა სასამართლოში, რაც თავის მხრივ საკმაოდ შრომატევადი, ხარჯიანი და დროში გაწელილი პროცესია, მაგრამ კვალიფიციური და გულმოდგინე მიდგომის, სქმის მიყოლის და კლიენტის მონდომების შემთხვევაში პოზიტიური შედეგი აუცილებლად დგება - ბინა უბრუნდება თავდაპირველ მესაკუთრეს.                                                  

და ვინც ამ სამართლებრივ გზას არ მიჰყვება, რა გზას ადგება?! საჯარო რეესტრში ქონების მესაკუთრედ რეგისტრირებულია გამსესხებელი. ის მიმართავს სასამართლოს ფართის გამოთავისუფლების(გამოსახლების) მოთხოვნით...რა უფლება აქვს სასამართლოს, რომ რეგისტრირებული მესაკუთრის მოთხოვნა არ დააკმაყოფილოს?! რა უფლება აქვს აღსრულების ეროვნულ ბიუროს, რომ კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება არ აღასრულოს?!               

და ისევ არარიტორიკული კითხვა - რას გვთავაზობთ, სახელმწიფომ უძრავი ქონების გასხვისება(გაყიდვა) აკრძალოს?!საიდუმლოდ გეტყვით, არსად გაამხილოთ - ნებისმიერი აღსრულება და აღსრულების პოლიცია ყველანაირად ცდილობს, მაქსიმუმს აკეთებს, გველის ტყავში ძვრება(კანონის ფარგლებში), ათასნაირ ხელჩასაჭიდს ეძებს, რათა საქმე გამოსახლებამდე არ მიიყვანოს...ვინც ზემოთმოხსენიებულ ლეგიტიმურ სამართლებრივ გზას ადგება, ის შედეგს აღწევს(რა თქმა უნდა, მის მიერ ნასესხებ ფულს იხდის).                                                    

სამწუხაროდ, "დაზარალებულთა" საკმაოდ დიდი ნაწილი საეჭვო კვალიფიკაციის და კეთილსინდისიერების დეფიციტის მქონე პირების წაქეზების მსხვერპლი ხდება და ბოლოს საქმე მთავრდება "საძულველ" აღმასრულებლებთან ხელჩართული ბრძოლით, ამ უკანასკნელების წყევლა-გინებით და შეჩვენებით.                     

შემდეგ კი ასპარეზზე გამოდიან გაკოტრებული "პოლიტიკოსები", რომლებიც ცდილობენ ეს ყველაფერი ხელისუფლებას, "ქართულ ოცნებას", "ჯიბის სასამართლოს" და "ცივსისხლიან" აღსრულების ეროვნულ ბიუროს გადააბრალოს და ამ გზით ქვეყანაში უსამართლობის განცდა დათესონ.                 

სავალალოა, რომ არცთუ იშვიათად ამ ფანდზე "ქართული ოცნების" ზოგიერთი ნელთბილი მხარდმაჭერიც წამოეგება ხოლმე".